استعاره ای از پارکومترها.
با گذشت سالها، پارکومترها در شهر به سیستمی دست و پا گیر و نامناسب تبدیل شده اند. سکه ها سنگین هستند و شما باید آنها را در دسترس داشته باشید، کنتورها باید در برابر سرقت و شکستگی تقویت شوند، کارمندان شهر باید سکه ها را خالی کرده و به طور ایمن به بانک تحویل دهند، تغذیه کنتور به کارمندان محلی اجازه می دهد تا فضاهایی را که ممکن است برای خریداران استفاده شود را بچرخانند. … شما ایده را دریافت می کنید.
اما تعویض همه کنتورها گران است و چون ذاتاً یک سیستم متمرکز است، مستلزم لابی‌گری زیادی است و همچنین گروهی از افراد با تخصص محدود انتخاب می‌کنند، انتخابی که فقط یک بار باید انجام دهند، نمی‌توانند یاد بگیرند. از اشتباهاتشون…
وارد Parkmobile شوید، اپلیکیشنی که همه چیز را به همه وعده می دهد. به جز اینکه هزینه را بیش از 100٪ با دریافت هزینه افزایش می دهد، ناخوشایند است، یک خط مشی رمز احمقانه دارد که استفاده از آن را دست و پا گیر می کند، ایمیل های زیادی را برای کاربران ارسال می کند و درآمد یا انعطاف بیشتری برای شهر ایجاد نمی کند. دوبرابر از مردم پول می گیرد و کمتر به آنها می دهد.
اما می بینید که چگونه توانستند بودجه ای را برای انجام کارهای دشوار و پرهزینه لابی کردن شهرها یکی پس از دیگری برای به دست آوردن موقعیت انحصاری پیدا کنند.
اثر شبکه چسبنده است و غلبه بر آن سخت است، و همانطور که اینترنت اشیاء را از تلفن هایمان به تقریباً هر چیزی که لمس می کنیم منتقل می کنیم، ارزش آن را دارد که در وهله اول به انعطاف پذیری، انعطاف پذیری و دلیل نیاز به چیزی فکر کنیم.
اغلب، ما در نهایت در مورد مصالحه خود به سازش می رسیم، برای نتایج اشتباه به حداکثر می رسیم و درگیر سیستم جدیدی می شویم که فراموش می کند سیستم اصلی حتی برای چه چیزی بوده است.
در این مورد، اولین اصول با چرایی وجود متر در وهله اول شروع می شود. دو هدف وجود دارد:
- مردم را از پارک کردن در یک مکان در طول روز بازدارید
- مقداری پول نقد برای پرداخت هزینه اجرای پارکینگ تولید کنید
در ابتدا، قرار دادن نیکل در یک متر منطقی بود. این فقط به اندازه کافی دردسر و هزینه دارد که همه چیز را متعادل می کند.
به لطف شناسه قابل حملی که یک تلفن هوشمند ارائه می دهد، یک راه حل ساده این است که از افراد بخواهید کدی را اسکن کنند که به طور خودکار مدت زمانی را برای پارک کردن در یک نقطه به صورت رایگان دریافت می کند. ساخت داشبورد برای اجرا آسان است، و در یک شهر کوچک معمولی، از دست دادن درآمد بسیار ناچیز است – چند خریدار بیشتر از آن که هزینه مترهای از دست رفته را جبران کند.
اگر کسی همچنان بخواهد درآمد را به حداکثر برساند، اتصال آن ابزار اسکن به تعدادی از خدمات پرداخت آنلاین (مانند Venmo یا Paypal) و به سادگی حذف واسطه دشوار نخواهد بود.
وقتی دیدیم ماشین‌ها، مکان‌ها، رانندگان و تلفن‌هایی داریم که همگی در حال رقص هستند، می‌توانیم بر اساس آنچه می‌خواهیم تصمیم‌گیری کنیم، نه چیزی که به سادگی آنچه داشتیم را جلا می‌دهد.
همچنین می‌توان به راحتی کارت‌های پارکینگ را فروخت، تخفیف‌های محلی، تخفیف‌های ارشد یا حتی کدهایی را به تاجران داد که می‌توانند برای کارمندان در نقاط خاص استفاده کنند. می‌توانید آن را طوری بسازید که ده دقیقه اول برای سفرهای سریع به داخل و خارج رایگان باشد، یا کارمندان محلی در مکان‌های بلندمدت هزینه کمتری بپردازند، یا اگر خریداران بتوانند به راحتی از هزینه پارکینگ خود در صورت خرید تخفیف بگیرند.
یا حتی می توانید فکر کنید که چرا اتومبیل ها فضای زیادی را در روستاها و شهرهای ما اشغال می کنند و کل جریان انسانیت و ترافیک را دوباره پیکربندی می کنند.
اما همه اینها به دلیل حوزه های مختلف درگیر و ریسک های مورد نیاز در انتخاب UX در عموم دشوار است.
تفکر طراحی در دو سوال ساده است:
برای کیست؟
برای چیه؟
در مورد سیستمی که جایگزین سیستم قبلی می شود، این سوالات اغلب با:
ساده ترین راه برای صیقل دادن چیزی که دفعه قبل به خطر انداختیم چیست؟
بخشی از جادوی وردپرس و موفقیت آن این است که طبیعت باز و تجربه کاربری غیرمتمرکز ارائه شده توسط آنها به افراد و سازمان‌هایی که از آن استفاده می‌کنند این امکان را می‌دهد تا به جای مهندسی عقب مانده از یک انحصار متمرکز و انبوهی از پول، اهداف اولیه خود را بپذیرند.
و یک مزیت کلیدی سیستم های توزیع شده این است که در طول زمان بهبود می یابند. وقتی چیزی را می بینید که می توان آن را بهتر کرد، آن را بهتر کنید.
هنگامی که یک سیستم جدید است، تعداد کمی از آنها تماشا می کنند، بنابراین تعداد انگشت شماری از افراد با قصد می توانند آن را طراحی و بهینه سازی کنند. همانطور که در مقیاس و تأثیر افزایش می یابد، همزمان با ورود فناوری جدید برای تدوین تصمیماتی که در شرایط بسیار متفاوت اتخاذ شده اند، تثبیت می شود.
دفعه بعد که برای عکس ژست می گیرید، به خاطر داشته باشید که ما برای عکس گرفتن ژست می گیریم زیرا سرعت نوردهی در گذشته آنقدر طولانی بود که اگر ژست نمی گرفتید، عکس تار می شد. ما تکنولوژی را تغییر دادیم، اما بر اساس انتظارات فرهنگی کار کردیم.
گاهی اوقات، ما نیاز داریم که یک نفس عمیق بکشیم و به جای بیشتر، به سمت بهتر شدن برویم.