ما به طور کلی حالت خوش بینی یا بدبینی را به عنوان پاسخ (یا واکنش) به رویدادهای خارجی اتخاذ می کنیم. ما می بینیم که اوضاع چگونه پیش می رود و تصمیم می گیریم که چه انتظاری داشته باشیم. ما احساس می کنیم باید پاسخ خود را بر اساس واقعیت های موجود توجیه کنیم.
اما این در واقع توضیح نمی دهد که چرا افراد مختلف، با آگاهی مشابه، ممکن است خلق و خوی خوش بینانه یا بدبینانه اتخاذ کنند.
در واقع این حالت یک انتخاب است. و این یکی است که تعیین می کند ما چگونه رفتار کنیم.
خوش بینی ابزاری است که به ما امکان می دهد مشکلات را به طور مؤثرتری حل کنیم. اگر عاقلانه استفاده شود، اشتیاق، الهام و امید را برای پروژه هایی که از آنها سود می برند به ارمغان می آورد.
[And pessimism is a tool as well–it can help you with budgeting, scheduling and other projects. If it works for you, that’s great. Choose your tools wisely.]
به عنوان یک پیش فرض جهانی، هر دو حالت مطمئناً منجر به انرژی نادرست و تصمیمات ضعیف می شود. اما اگر بتوانیم در مورد خوش بینی به عنوان یک تاکتیک فکر کنیم، تمرکز و انرژی آن می تواند مشکلاتی را حل کند که دیگران ممکن است به سادگی از آنها دور شوند.
بدبینی ما ممکن است تشخیص دقیق گذشته نباشد. این ممکن است به سادگی راهی باشد که ما از آن برای تولید آینده ای استفاده می کنیم که از آن راضی نیستیم.